Het EK vond dit jaar plaats in Skopje, Macedonië. Dit was voor mij de allereerste keer dat ik Nederland mocht vertegenwoordigen. Toen ik werd geselecteerd voor het team was ik erg zenuwachtig maar naarmate het EK naderde, werd dit steeds minder. Terwijl ik nog altijd het gevoel had niet klaar te zijn, hoewel ik hard had getraind, vlogen we richting Skopje.
We kwamen woensdagavond aan in het hotel in Skopje en konden die dag niet veel meer doen. Donderdagochtend hadden we de stad verkend en hadden we optimaal genoten van het mooie weer, want tja.. we waren toch wel een beetje ‘op vakantie’. Echter moesten we in de middag al aan de bak. Een training om even weer “Oja-ik-ben-op-het-EK”-gevoel terug te halen. Daarna hadden we die dag niet veel meer gedaan en waren we vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag mochten de dames als eerst aan de bak.
Vrijdagochtend moesten we om 6 uur opstaan en om half 7 ontbijten. Dit leek erg, maar door de zenuwen en enthousiasme stond ik toch op tijd op. Na het ontbijt gingen we met zijn allen naar de sporthal waar het EK gehouden werd. De jeugdteams mochten als eerst. Aangezien Nederland geen jeugdspelers heeft, hadden wij dit moment gepakt voor een warming-up.
Na de jeugdteams mochten wij aan de slag. Door de mooie prestatie van het vorige damesteam op het afgelopen EK (tweede plaats!) zaten wij in een relatief makkelijke poule, namelijk met Slovenië en Oekraïne.
Als team waren wij eerste geworden van de poule en vochten wij in de eerste knock-out ronde tegen Hongarije. Deze hadden wij ook gewonnen en kwamen vervolgens uit tegen Servië. We hadden deze helaas verloren met één puntverschil en hiervan baalden we enorm, want als we één hansoku minder hadden gehad, dan hadden we hoogstwaarschijnlijk in de top 4 van Europa gezeten. Hier hadden we natuurlijk een hoop van geleerd. Gelukkig had Sayo van der Woude, één van de dames, nog een welverdiende fighting spirit kunnen behalen.
Op zaterdag mochten de herenteams. Ze hadden het echter niet makkelijk in hun poule. Ze zaten namelijk in de poule met Frankrijk en Zweden, die beiden later op de dag in de top 4 eindigden. Het herenteam werd dus helaas in de poule ronde uitgeschakeld.
De laatste dag werd het individuele dames-en herentoernooi gespeeld. Eerst mochten de dames, waar ik ook aan mee mocht doen. In de poule nam ik het op tegen Finland en Oostenrijk. Ik had beide wedstrijden gewonnen en in de Knock-out fase mocht ik weer tegen dezelfde Servische dame waar ik ook met team tegen heb gevochten. Na een lange enchō van 9 minuten hadden mijn benen mij in de steek gelaten en had ik helaas verloren met een ai men. Ik baalde enorm van mijn verlies maar ik werd getroost door onze sempai Werner. Daarna heb ik wel kunnen genieten van Sayo’s wedstrijden. Ze kon helaas haar titel als Europees kampioene niet verdedigen en werd tweede bij de dames.
In de middag mochten de heren. Het niveau was erg hoog en helaas was niemand door de poules heen gekomen. Gelukkig konden we in de avond al onze verdriet wegzuipen tijdens het Sayonara feest.
Ik vond het EK een hele toffe ervaring. Ik was blij dat ik gewoon mijn eigen kendo kon laten zien en niet van de zenuwen verstijfde. Al met al heb ik een fantastisch EK achter de rug en ben ik met een EK-ervaring rijker en veel motivatie naar Nederland teruggekomen om een nog betere kendoka te worden! Op naar het volgende EK in Hongarije!
Pakwan